Kim heeft de ambitie om de opleiding versneld af te ronden. Dat zou haalbaar moeten zijn. Het kost wel de nodige offers, maar die heeft ze er graag voor over. Kim: “Ik krijg het gelukkig allemaal goed geregeld, met dank aan mijn lieve moeder die een dag in de week oppast. Verder is het een kwestie van goed plannen en studeren in de avonduren en weekenden. Ik doe dit omdat ik een doel voor ogen heb.”

Het is de bedoeling dat ze een brede werkervaring opdoet zodat ze op verschillende plekken inzetbaar is. Nu werkt ze op de revalidatieafdeling en de volgende stap is de thuiszorg op locatie Dubbelmonde. Wat ze daarna wil, heeft ze voor zichzelf nog niet duidelijk. “Met mijn manager voer ik gesprekken over mijn toekomst: waar ligt je hart, wat vind je leuk, hoe wil je je ontwikkelen? Ik kijk gewoon wat er op mijn pad komt. Er zijn genoeg mogelijkheden en ik ben nog lang niet uitgegroeid!”

“Ik kijk wat er op mijn pad komt. Er zijn genoeg mogelijkheden en ik ben nog lang niet uitgegroeid.”

PZC Dordrecht voelt voor Kim als een warm bad. “We werken heel prettig samen, de communicatie is helder en je weet wat je aan elkaar hebt”, licht Kim toe. Ook vindt ze het prettig dat mensen open en toegankelijk zijn en er veel ruimte is om vragen te stellen. Verbinding en samen sterk zijn. Dat is wat Kim belangrijk vindt in haar werk. Ze omschrijft het heel treffend: “De zorgdruk is hoog, het is zwaar werk, maar als je met elkaar de goede dingen doet en hetzelfde doel voor ogen hebt, kun je er samen iets heel moois van maken.”

“Als je met elkaar de goede dingen doet en hetzelfde doel voor ogen hebt, kun je er samen iets heel moois van maken.”

Zingeving zit voor Kim juist in de kleine dingen. “Toen ik achter de receptie werkte, kon ik het verschil maken door even een praatje te maken of aandacht te geven aan familieleden die vaak kwamen. Nu ik aan het bed sta, haal ik zingeving uit het versterken van de zelfredzaamheid van mensen.” De focus binnen PZC Dordrecht ligt vooral op wat mensen nog wél kunnen. Kim vertelt: “We hadden een man op de afdeling die van de ene op de andere dag geen kracht meer in zijn benen had en last had van hele pijnlijke voeten. Heel verdrietig om te zien.” Kim was erbij toen hij zijn eerste stappen weer mocht zetten. “Zijn vrouw liep huilend achter de rolstoel en ook ik had de tranen in mijn ogen. Iemand helpen om het vertrouwen terug te krijgen in zijn eigen lichaam, is heel betekenisvol. De zorg is gewoon een heel mooi vak!”